Tranqui Uruguay

“Zijn we nu weer in Brazilië?”, vraag ik aan Bibiana, onze chauffeur. Via de achteruitkijkspiegel kijkt ze me aan en glimlacht: “Ja.” Joost en ik lachen ondeugend naar elkaar op de achterbank. Wie had dat gedacht? Zijn we stiekem toch weer in Brazilië. Bibiana parkeert de auto aan de lange strip met winkels en geld wisselkantoren. Het voelt alsof we in een western film beland zijn. Maar we zijn in Chuy, een stadje precies op de grens van Brazilië en Uruguay.

Naar La Paloma

De boot ligt zo’n 140 km verderop in La Paloma. We hadden eigenlijk in Piriápolis willen liggen, maar twijfelden bij vertrek uit Brazilië of we dat wel gingen redden met de verwachte wind. Punta del Este, een andere optie dichterbij Brazilië, schijnt een dure haven te zijn en wilden we dus liever overslaan. En toen, vlak voor vertrek uit Brazilië “ontdekten” we La Paloma. Volgens het boek World Cruising Destinations van Jimmy Cornell is het zelfs een officiële haven om in te klaren. En, niet onbelangrijk, je kan er golfsurfen. De keuze was dus heel snel gemaakt.

We vertrekken na het avondeten uit Rio Grande zodat we met daglicht aankomen. Althans, dat is de theorie. In de praktijk blijkt dat we véél harder gaan dan gedacht dankzij de zuidgaande stroming. Ook de wind doet een duit in het zakje gedurende de tweede helft van de tocht. Hierdoor denderen we op alleen de kotterfok en een mini puntje genua alsnog met 5 knopen op onze bestemming af. We remmen er voldoende mee af en het is 08.30 uur als we uiteindelijk de haven in draaien. Joost staat klaar met de langste lijn die we aan boord hebben, want we zijn van tevoren gewaarschuwd: de meerboei waaraan je de boot aan de achterkant vastlegt, ligt ver, heel ver, van de steiger. Als bonus hebben we dwarswind. Gelukkig staat er iemand van de haven ons op te wachten om lijnen aan te pakken.

Geduld zelve

We testen meteen het geduld van de gemiddelde Uruguayaan. Het is een wonder dat de man op den duur niet in een scheur ligt van het lachen, want we maken er een ware show van. Waar het normaal gesproken prima werkt om met een pikhaak een meerboei uit het water te trekken en er een landvast doorheen te halen, blijkt dat dit keer niet de way to go. De meerboei valt in de categorie zwaar tot zeer zwaar en blijft dus liggen waar die ligt. Dat betekent dat Joost zich op zijn buik tussen de reling door moet wurmen om onze landvast door de ring van de meerboei te halen. Na poging drie roept de haven ons op met de vraag of het duidelijk is waar we naartoe moeten. “Ja, dat weten we”, antwoordt Joost via de marifoon, “maar we hebben nog één poging nodig om het ook voor elkaar te krijgen”. Dat maken we waar: na nog een poging liggen we vast. De man die ons opvangt vertrekt geen spier en heet ons vriendelijk welkom.

We vereren de Prefectura Naval (kustwacht) en de douane met een bezoek en gaan dan op de koffie bij één van de weinige andere boten in de haven: de Senta. Die komt net uit het zuiden en is op weg naar het noorden, naar zijn thuishaven op Curaçao. Jan vertelt honderduit en wij hangen aan zijn lippen. Als hij vertelt dat hij met zijn Uruguayaanse opstapper binnenkort naar Brazilië wil vertrekken, kunnen wij hem vertellen dat er geen immigratiedienst in La Paloma zit.

Een hele toer

Zo komt het dat we met zijn vieren in de kleine Peugeot van Bibiana naar Chuy rijden. Zij wilde daar sowieso nog naartoe om haar maandelijkse boodschappen te doen (want boodschappen in Brazilië zijn goedkoper dan in Uruguay) en volgens de douanebeambte uit La Paloma kunnen ze daar bij de immigratiedienst onze paspoorten stempelen. Eenmaal daar vertelt de immigratiedienst ons iets anders: de douane moet zich met zijn eigen zaken bemoeien, want in- of uitklaren kan in ons geval alleen in haven van Punta del Este. Wat verbouwereerd en teleurgesteld taaien we af. We besluiten van de rest van de dag maar een uitje te maken en gaan de volgende dag, opnieuw met de Peugeot, naar Punta del Este. Het is voor het eerst dat we moeten betalen voor een stempel, maar we hebben ‘m! We zijn officieel in Uruguay én we hebben al wat van het land gezien.

Rommelhaventje

La Paloma stelt niet zoveel voor. En dat is precies wat we er heerlijk aan vinden. Het haventje ligt tegen een marinebasis aan en is een beetje rommelig. Er struinen regelmatig wat Uruguayanen over de kade met steevast een thermos heet water onder de arm, al lurkend aan hun maté. Wij vermaken ons met wat klusjes aan de boot, golfsurfen en fiets- en wandeltochten. In tegenstelling tot Brazilië zien we hier weidse vlaktes en een hoop koeien en paarden. Het landschap is hier en daar wat heuvelachtig, maar vergeleken met Rio de Janeiro bijvoorbeeld is het zo plat als een pannenkoek. Toch zien we behalve loof- en naaldbomen ook nog palmen en cactussen. En we zien naast zeeleeuwen toch ook nog een schildpad z’n kop het water uit steken in de haven. Ook het weer verandert langzaam. We hebben meerdere dagen met heerlijk rustig nazomerweer, maar de wind heeft zijn tanden ook al laten zien. Wind uit de zuid- en westhoek betekent sloffen en fleecetruien aan. Stiekem genieten we daar een beetje van.

Aan de bak

Na twee en een halve week vinden we het tijd om de aangroei van de boot te varen. De zeegang en wind zijn onderweg zo rustig dat ik een brood bak én koffiedrink. Vooral dat laatste is voor mij een unicum. We vieren dat we meer dan 10.000 NM (dat is ongeveer 18.000 km) hebben gevaren sinds ons vertrek uit Nederland. En als klapper op de vuurpijl hengelt Joost binnen tien minuten twee vissen binnen. Dit is hoe zeilen bedoeld is. We genieten volop! Het is dan ook extra jammer als we bij aankomst in Piriápolis een alarm af horen gaan wat ons waarschuwt voor een te lage accuspanning. Na uitvoerig meten en testen blijkt dat de dure twee jaar oude gelaccu’s de 10.000 NM niet hebben overleefd…

Dat is dus een extra klus op de toch al lange kluslijst voor de komende maanden én we moeten de portemonnee trekken. Mazzel dat ik sinds deze maand weer twee dagen in de week voor m’n oude baas aan de slag kan op afstand. En voor Joost is het een duwtje in de rug om nu toch maar een keer iets te gaan doen met al het beeldmateriaal wat we onderweg maken: we maken sinds kort vlogs voor Zeilen magazine én Joost heeft een webshop gelanceerd. Ben je nog op zoek naar een gave foto voor aan de muur? Of vind je het leuk om een foto cadeau te doen aan iemand anders? Neem dan zeker even een kijkje.