We hebben nog maar koud alle indrukken uit Patagonië verwerkt terwijl we ons alweer opmaken voor de langste oversteek uit ons zeilersbestaan: de Grote Oceaan op. De tocht voor vandaag is een fractie van wat ons nog te wachten staat. We dobberen met een klein zuchtje wind naar een ankerplek dichtbij Canal Chacao. Zo kunnen we de doorvaart door deze flessenhals straks goed timen.
Flessenpost
Terug de bewoonde wereld in
Nerveus maken we de lange lijnen los waarmee we de boot in de hoek van de caleta hebben vastgemaakt. Het is nog stikdonker. Dicht onder de hoge bomen op de oever van de caleta merk ik nog niet of de wind al minder is geworden, maar daar gaan we snel genoeg achter komen. Vandaag laten… Lees verder Terug de bewoonde wereld in
Wildernis
“Joost, kom terug!”, gil ik tegen de wind in, “Het anker krabt, we zitten aan de grond!” De kop van de boot wordt weggeblazen en het strandje achter ons komt gevaarlijk dichtbij. Ik zet de motor in werking en probeer het stuurwiel te draaien, maar dat gaat erg stroef. Joost staat ondertussen bij het bijbootje op het strand met een lange lijn in zijn hand.
Noord door de Chileense fjorden
We zijn nu zo’n twee weken onderweg en dat betekent dat we nog twee weken hebben om Lotte op het vliegveld te zetten. Als we naar het weerbericht kijken, kan dat nog wel eens lastig worden. Of het lukt, vertelt ze zelf!
Slow TV – Extended version
Nadat we Lowik met natte ogen hebben uitgezwaaid op het vliegveld van Ushuaia, maken we ons klaar voor vertrek naar Chili. We rijden meerdere keren met jerrycans diesel heen en weer, vullen de gasflessen en doen vooral heel veel boodschappen. We zorgen dat we voor minimaal vier weken aan eten en drinken aan boord hebben voor maar liefst drie personen. In Chili stapt namelijk Lotte, Joost zijn zusje, aan boord om een stuk met ons mee te varen. Lees maar mee!
Awa naar het einde van de wereld
Na drie dagen en nachten varen is het zover: rond de middag naderen we Cabo Virgenes, de hoge kliffen die ons moeten beschermen tegen de storm. Onder begeleiding van een eenzame dolfijn varen we op het strand af. Hoe dichter onder de kliffen, hoe groter de kans dat we beschut liggen. Het water is nu nog redelijk vlak. Toch horen we al duidelijk de branding. Spannend!
Een jongensdroom
Nu Marrit tijdelijk uitgeschakeld is (ze mag de eerste vier weken na de klap niet ver van een ziekenhuis zijn), zoeken we naar de beste oplossing voor de Awa en onszelf. Gelukkig zegt Lowik, vader van Joost, onze walkapitein en de beste meteo-ondersteuner die we ons maar kunnen wensen, toe om over te komen. Hoe hij dit beleefde, vertelt hij zelf.
In één klap alles anders
Van San Blas varen we verder zuid langs de oostkust van Argentinië. In Bahia Janssen zijn we officieel in Patagonië. Tussen de pinguïns wachten we op een gunstige wind om verder te varen naar Puerto Santa Elena. Een grote, mooie baai waar we ook kunnen wingfoilen. Als we richting Caleta Hornos zeilen hebben we een ongeluk en komen we uit in Camarones.
Onweer in de roaring fourties
Vanaf Mar del Plata zeilen we naar Bahia San Blas. We zeilen de roaring fourties binnen en worden getrakteerd op onweersbuien en een rolwolk. De aanloop naar San Blas is spannend. In San Blas krijgen we weer onweer over ons heen en schuilen voor een storm uit het zuiden.
Opnieuw vertrekken
Vijf maanden ligt de Awa in Buenos Aires. We verwijderen het teakdek en doen al het “standaard” boot onderhoud. Daarnaast bereiden we Awa extra goed voor op een trip door Patagonië. Gelukkig is er tussendoor ook tijd om te wingfoilen, barbecueën en tango te zien. Door al dit werk voelt het alsof we opnieuw “vertrekken”.