Langs de Portugese kust

“Er is er één jarig, hoera, hoera!”, klinkt het vanuit de keuken. Met een grijns draai ik me op m’n buik. Ik kijk vanuit bed de salon in en zie twee lachende gezichten. “Dat kun je wel zien dat ben jij….!”, zingen Joost en Lotte door. Ik laat me uit bed glijden en kruip in m’n ochtendjas op de bank. Brr… koud! Ik krijg een kop thee aangereikt en een verjaardagskus. Vervolgens vertrekken Joost en Lotte in alle vroegte op de vouwfietsjes om Lotte bij de bushalte af te zetten in Nazaré. Een uur later zitten Joost en ik met z’n tweetjes aan m’n verjaardagsontbijt. Stilletjes eten we onze croissants in de met slingers versierde kajuit. Het voelt een beetje dubbel: een feestelijk ontbijt met een bemanningslid minder. Dan bedenkt Joost ineens iets: “Lotte was nog wat vergeten.” Hij haalt één van de kussens omhoog en trekt onder de bank een kaart en cadeautjes vandaan. Dat is nog eens een leuke verrassing! De rest van de dag brengen we binnen en in de kuiptent door. Het is vies weer. Geïnspireerd door de grote hoeveelheden tamme kastanjes in de winkels experimenteer ik met een verjaardagstaart: een tamme kastanje-chocoladetaart (het recept vind je hier). Ik ben er bijna een halve dag zoet mee. Als hij eenmaal klaar is, bedenk ik me dat een hele taart met z’n tweeën misschien wat veel van het goede is. Zodra de regen iets minder wordt, trekken we er dan ook op uit om de buren te trakteren. Joost houdt de paraplu op en met pakketjes taart trekken we van boot naar boot. We ontdekken dat we in een varend zeildorp zijn beland. Bij de Zora drinken we Ierse thee. Zonder melk, want die is op, maar dat vinden we niet zo erg. Van hen horen we dat ze al een tijdje optrekken met twee andere boten die ook in de haven liggen, Blue coyote en Bluefin. Ook daar brengen we een stuk taart langs. Tenslotte kloppen we ook nog even aan bij de Straycat, een 15 meter lange catamaran. We worden spontaan uitgenodigd voor een glas wijn en mogen zelfs blijven eten. Een rondleiding door hun schip doet onze monden openvallen. Verdeeld over de twee drijvers zijn er drie hutten met stuk voor stuk tweepersoonsbedden waar je rondom kan lopen. Twee badkamers met inloopdouches en een schuurtje om te klussen. Boven kan je kiezen uit twee riante zithoeken met rondom vrij uitzicht en bovenop het dak is zelfs een heus dakterras. Deze laatste is helaas gesloten, want de wind giert die avond met 40 knopen door de haven.

• 

• 

• 

Het slechte weer houdt nog even aan. We lummelen wat en doen leuke klusjes. Lotte bracht een hele tas met allemaal bootspullen mee, waaronder een externe luidspreker voor de marifoon. Joost monteert deze in de kuip zodat we de marifoon buiten beter horen tijdens het varen. Verder installeert hij een stopcontact boven de omvormer en sluit deze aan op een schakelaar op het schakelpaneel. Dat maakt het gebruik van de omvormer een stuk gebruiksvriendelijker aangezien deze diep in een kastje zit weggewerkt. Deze omvormer gebruiken we voor apparaten die alleen op 220 volt werken. Aan boord hebben we namelijk een 12 volt systeem, net als in een auto. Met de omvormer kunnen we voor anker toch onze laptops en elektrische tandenborstel bijvoorbeeld opladen en de staafmixer en elektrisch gereedschap gebruiken. Ideaal dus! Ik pruts wat op onze website en maak een Instagram account aan. Dit blijkt dé manier waarop veel zeilers van onze leeftijd contact met elkaar houden. We gaan dus toch maar overstag… Ook bespreken we nog één keer onze keuze om niet naar de Algarve te gaan, maar door te varen naar de Canarische Eilanden. We moeten nog een flinke klus klaren: het ontroesten van de kuip en achteronder. Hiervoor zoeken we een goedkope ligplek én goed weer. De laatste weken merken we dat het ook hier in Portugal echt herfst aan het worden is wat betreft temperatuur. Bovendien horen we van andere zeilers dat ze moeilijk een betaalbare ligplek kunnen vinden in de Algarve. Dit maakt dat de Canarische Eilanden een aantrekkelijkere bestemming om een paar weken te klussen. Het voelt goed om een keuze gemaakt te hebben. We gaan tot Lissabon en daarna door naar meer zon!

Na een volle week in de haven van Nazaré knapt het weer eindelijk wat op. De Zora en Blue coyote vertrekken ’s ochtends om 8.00 uur richting Cascais. Wij willen een tussenstop maken in Peniche en zetten daarom twee uur later pas de achtervolging in. We kruisen zo goed als het hele stuk en moeten regelmatig reven en weer ont-reven door de buien die we over ons heen krijgen. De windgolven staan haaks op de deining en zorgen daarmee voor een irritante golfslag. We horen de andere twee schepen over de marifoon met elkaar overleggen: “We’re making good progress, but I think we need to tack two more times and then we’re at the cape of Peniche.” “Ah ok, we have 25 knots of wind and lots of rain at the moment. I think we’re an hour behind you.” Wij weten dankzij deze berichten dat we ons klaar kunnen maken om extra te reven. Daarnaast is het fijn om te horen dat we niet de enigen zijn in deze lastige condities. We zijn blij als we na negen uur varen in Peniche aan de steiger vastknopen. Joost z’n vader heeft op de AIS ook gezien dat we aangekomen zijn. “Goed gedaan vandaag. Een oorlam voor de hele bemanning”, appt hij. Die bewaren we voor morgen denken we als we na het eten snel ons bed in kruipen.

In tegenstelling tot reviews van andere zeilers en wat de pilot beschrijft, vinden we het een prima haven. Niet duur (€16,- per nacht), een zeer vriendelijke havenmeester (die ook nog eens blijkt te suppen) en prachtige surfstranden. Het sanitair is wat karig, maar dat is in wel meer havens het geval. Sterker nog, een fietstocht rond het schiereiland brengt ons langs een paar prachtige uitzichtpunten. Het stadje zelf vinden we ook best schattig. En aan het einde van de middag glippen we het grote fort nog even binnen dat prominent naast de haven ligt. De entree is gratis en we leren dat het fort tot 1974 een gevangenis was voor politieke gevangenen tijdens het fascistische regime in Portugal. Zodra we weer op de boot zijn zoeken we naar meer artikelen en verhalen over die tijd. Het is bizar om te bedenken hoe kort geleden pas Portugal een democratie is geworden en wat daaraan voorafgegaan is. Ik zoek nog een nieuw boek, dus als iemand tips heeft over een goede roman die zich afspeelt in het Portugal van die tijd, dan hoor ik dat graag!

• 

• 

• 

Na drie nachten Peniche is het tijd om verder te trekken. We hebben een prachtige zeiltocht naar Cascais. Als we de ankerbaai indraaien, staan ze ons aan boord van de Straycat al op te wachten. Of we een goede tocht hebben gehad. “Ja, zeker! Perfecte wind.”, roepen we. “Ah mooi zo, wij niet.” We draaien een rondje om te horen wat er gebeurd is. “We hebben een roer minder. We zijn aangevallen door drie orka’s drie dagen geleden op weg hier naartoe.” Ai… dat is schrikken. De volgende dag horen we de rest van het verhaal. Het voelt alsof we opnieuw door het oog van de naald zijn gekropen. Zeker als we een paar dagen later van de Zeester horen dat een ander Nederlands schip net boven Peniche bezoek heeft gehad van een orka. Voorlopig blijven we maar even liggen waar we liggen.

• 

• 

• 

De eerste nacht en dag is onrustig: het waait flink. Zo erg dat Joost besluit vanaf de boot te gaan windsurfen. Het optuigen in het bijbootje neemt meer tijd in beslag dan het surfen zelf, maar hij heeft een rakje geplaneerd! Snel daarna zakt de wind in en moet hij terugzwemmen. Zodra alle spullen weer zijn opgeborgen, begint het weer te waaien. Dat zul je altijd zien…

Gelukkig luwt de wind de dagen erna en liggen we heerlijk beschut. Een mooi moment om onze garage opnieuw te rubberen. Verder verkennen we Cascais, ook wel het Wassenaar van Portugal, en wachten op het bezoek dat onderweg is. Sanne en Jane, m’n broertje met zijn vriendin, zijn met hun zelf-ingebouwde camper op pad en komen langs aan boord. De dagen erna verwachten we vrienden die onderweg zijn naar de omgeving van Lissabon.