Geschreven door ons tijdelijke bemanningslid Paul.
Voordat Joost en Marrit uit Nederland vertrokken, hadden we het er al eens over gehad: als jullie nou ergens in Zuid-Europa op een plek liggen die een beetje bereikbaar is en er komt dikke swell, dan kom ik jullie opzoeken en gaan we surfen! Maar je weet hoe dat gaat. Er is altijd wel iets: werk, afspraken, gezin, geen normale vlucht, …
1 september – Joost stuurt een bericht via WhatsApp:
“Weekend van 10 September weer een kansje? Vliegen op A Coruña of Santiago de Compostella”. Gevolgd door een weerkaartje met een flinke storm in de buurt van IJsland. Die gaat er natuurlijk voor zorgen dat er golven richting Zuid-Europa rollen. We spreken af het even in de gaten te houden.
De dagen erna wisselen we af en toe wat screenshots van Magicseaweed (MSW), Windguru en Skyscanner uit. De surf lijkt echt dik te gaan worden, 5 sterren op MSW, 20 seconden periode, aflandige wind. En ja, er is een goedkope direct vlucht van Amsterdam naar Santiago de Compostella. De swell is er het weekend van de 10 september nog niet, dan wordt het dus doordeweeks. Hmm, wel een hoop gedoe voor een paar dagen, en werk, en een kind thuis. Nog een nachtje over slapen dan maar…
Maandagochtend: opa & oma bellen of ze een middag kunnen oppassen, de oppas bellen of zij ook een avond kan, belletjes naar collega’s die het gelukkig allemaal een mooie actie vinden. Dat was het laatste zetje dat ik nodig had. Eind van de ochtend is mijn ticket geboekt. Na de lunch naar huis, tas en surfboard inpakken, en om 21:00u zit ik in het vliegtuig naar Santiago de Compostella.
Na aankomst op Santiago haal ik de huurauto op (een asociaal dikke felblauwe Jeep was de enige beschikbare auto om 00:00u ’s nachts) en ik cross in het donker door de heuvels naar Laxe, een klein vissersdorpje aan de noordkust van Galicië. Rond 01:30u kom ik aan bij de afgesproken plek, waar Joost mij met een bootje zou komen oppikken vanaf het strand. Het is midden in de nacht, dinsdagavond, niemand te bekennen. Daar sta ik dan. Vanmiddag zat ik nog te lunchen met mijn collega’s. Gelukkig zie ik in de verte een klein lichtje bewegen door de baai, het is Joost met de rubberboot met buitenboord motor. We hijsen mijn spullen in het donker in het kleine bootje en gaan richting de Awa.
Joost en Marrit hebben het compartiment rechts achterin de boot leeggemaakt zodat ik er kan slapen, de surfboards, zeilen, giek, mast en hengel liggen nu op de bank (die hengel is trouwens echt een apparaat, niet normaal. Op aanraden van Jord begrijp ik, om tonijnen mee te vangen, maar tot nu toe hing er alleen een meeuw aan). Ik maakte me wat zorgen over het deinen van de zeilboot en het slapen in het dichte compartiment, maar het went snel en het was eigenlijk wel fijn! Het compartiment is best ruim, ik kan in mijn favoriete houding slapen: met één been languit gestrekt en de andere in de breedte.
Wakker worden op de boot: ik stap de kajuit uit en kijk over de baai naar de opkomende zon boven de heuvels, genieten. Na het ontbijt gaan we naar de eerste spot, Praia do Soesto. Joost had er de dag daarvoor even gesurft, maar toen kwam de swell nog niet echt door. Bij aankomst staan er al aardig wat mensen op de parkeerplaats en op het duin, we horen de golven rommelen. Opgelucht staan we even later boven op het duin, de golven zijn goed te doen. Ik was nog even bang dat het misschien wel te lomp zou worden. We peddelen door de branding naar buiten, blauw water, prachtige omgeving en de eerste golven van de trip.
We lunchen bij de boot en ‘s middags rijden we naar een baai iets zuidelijker, Praia de Traba. We zien vanaf de heuvels in de verte al flinke golven breken. Om bij de surfspot te komen moeten we met de Jeep off-road door het bos, dwars door een rivier via een rotsachtig pad en nog een stuk over het strand rijden… Nee helaas, overal liggen perfect onderhouden geasfalteerde wegen. Voor de video konden we gelukkig nog een onverhard stukje weg met een regenplas vinden. De golven zijn hier een stuk hoger dan waar we vanochtend gesurft hebben. Er is een lichte aanlandige wind, maar het is nog steeds de moeite waard. Zo goed heb je de golven in Nederland in ieder geval nooit. ‘s Avonds eten we op de boot en slapen weer goed.
De volgende dag gaan we vroeg op pad voor een spot check, de surf ziet er niet heel bijzonder uit en we besluiten een stuk zuidelijker te gaan kijken. De wind is ook toegenomen en gedraaid naar Noordoost. Dit betekent dat de zeilboot in de baai van Laxe een stuk meer in de wind ligt te klotsen. Joost en Marrit zeilen de boot naar de volgende baai die beter beschut ligt en ik rij vast vooruit voor een spotcheck bij Praia de Nemiña. In deze baai is de wind prachtig offshore en er komen dikke cleane lijnen binnen die hier en daar zelfs barrelen! Ik duik er direct in en heb een heerlijk surfsessie, maar in je eentje is toch minder leuk. Eind van de middag zoek ik Joost en Marrit weer op. Ze zijn inmiddels aangekomen bij Ria de Camariñas, waar ze voor anker gaan. Er is weinig voor nodig om Joost te overtuigen dat het de moeite waard is om toch nog even naar Praia de Nemiña te gaan. Mooie golven en offshore wind! Het is bovendien een prachtige baai omgeven door rotsen en heuvels en een klein restaurantje met goeie koffie én uitzicht op de surf. Oja, en er is een soort community van surfers in busjes die zich er zo op hun gemak voelen dat ze zich op de parkeerplaats onder de publieke douche uitgebreid in hun blote reet staan te wassen, vol in het zicht van dat leuke restaurantje.
Na de surfsessie rijden we terug naar Ria de Camariñas, waar we de dag afsluiten met lokaal eten. Zeevruchten uit de omgeving en veel vlees! Groenten doen ze niet aan. In het donker varen we met het motorbootje terug naar de Awa voor mijn laatste nacht. Bij het strand zat nog een dakloze waar ik iets te vrolijk “Ola” tegen zei. Dit bleek toch wel een beetje een apart figuur, maar kwam gelukkig niet achter ons aan zwemmen.
Donderdag, de wekker gaat om 07:00u, ontbijt eten en naar Praia de Nemiña voor de laatste sessie! Het blijkt de moeite waard, nog cleaner dan gisteren en beter te doen qua hoogte. We pakken allebei veel golven, het is veruit de mooiste sessie tot nu toe. ’s Avonds ben ik alweer in Nederland en sta ik op Schiphol: landelijke treinstoring, meen je niet. De reis van Schiphol naar Scheveningen duurt even lang als die van Spanje naar Nederland. Morgen weer naar kantoor.
Joost, Marrit: bedankt dat ik van jullie avontuur mocht proeven!
Mooi verhaal Paul. Tof dat je gewoon gegaan bent en het zulke goede golven hebt gehad!