Oude liefde roest… wel

“Goed voor de ventilatie!” en “Liever een gat in de boot dan een boot in je gat” en “Zolang het boven de waterlijn is, zink je niet!” Prachtige adviezen en oneliners die we naar ons toe geslingerd krijgen. Zelf grappen we er ook op los. En waarom ook niet, want van een beetje roest schrikken we inmiddels niet meer zo. Terwijl we voor anker liggen, starten we vol goede moed met het ontroesten onder de garage en het weghalen van teakhouten planken die de rugleuning vormen van de kuip. Deze laatste zitten vast met RVS bouten, die weggewerkt zitten achter houten proppen, en daarnaast met een flinke lading kit. Dat alles zit al meer dan dertig jaar waar het zit. Dat dat niet vanzelf losgaat, hadden we dus wel verwacht. “Mag ik de priem?”, vraagt Joost. “En nu de boormachine en een platte schroevendraaier?” Eén voor één komen de eerste bouten los. Uiteindelijk blijft ongeveer een derde van de bouten zitten. Geen beweging in te krijgen. “Hmm… in ieder geval maar een paar keer inspuiten met WD40. En ik ga nog maar eens even langs bij de Windbreker“, zegt Joost. “Misschien dat Edgar nog tips heeft.”

Het is 1 januari. Vanaf de ankerplaats varen we met het rubberbootje de haven in. We gooien ons afval weg, nemen een douche en kloppen dan weer fris aan bij de Windbreker. “De beste wensen!”, roepen we vrolijk. Daar zijn ze pas net wakker na een lichtelijk uit de hand gelopen oud en nieuw feestje. Wij vierden oud en nieuw aan boord van Bluefin bij een Engels/Pools gezin. Zij verwachtten ook een feest op de steiger, maar dat viel een beetje tegen. Desondanks hebben we een reuze gezellige avond. De biertjes vloeien rijkelijk en de verhalen van hun eerdere reis met een zeer klein budget zijn om je vingers bij af te likken. Om 00.00 uur luiden de flares en de scheepshoorns uit de commerciële haven het nieuwe jaar in. Maar siervuurwerk zien we nauwelijks. We kijken elkaar een beetje teleurgesteld aan. Een half uurtje later barst er alsnog een showtje los. Overal om ons heen gaan mooie pijlen de lucht in. De Spanjaarden staan blijkbaar niet meteen in de aanslag om hun vuurwerk af te schieten, maar nemen daar rustig de tijd voor. Dat hadden we misschien wel kunnen bedenken… We praten nog wat na en rond 02.00u liggen we keurig te kooi.

Ondanks dat we het niet meer gewend zijn om laat in bed te liggen, voelen we ons de volgende dag dus best prima. Edgar daarentegen is een stuk rustiger dan de eerste keer dat we bij de Windbreker aan boord stapten (tijdens de Kerstlunch). Scheepshondje Wicky heeft duidelijk nergens last van en staat druk te kwispelen en blaffen als we langszij komen. Terwijl Else een goed anti-katerontbijt serveert, begint Edgar weer een beetje bij te komen. We luisteren naar hoe ze een aantal jaar terug hun volledige kuip hebben vernieuwd: de hele kuip hebben ze er toen uitgeslepen en volledig naar eigen wens opnieuw in elkaar gelast. Belangrijk detail, ze deden zo goed als alles zelf. Zo rigoureus hopen wij het niet te hoeven aanpakken. Of ze tips hebben om het teakhout los te krijgen, hoeven we bijna niet te vragen. Enthousiast staan ze ons bij met tips en tools. Na een goede kop koffie gaan we dus weer terug naar Awa en aan de slag. Althans, ik stort alsnog een beetje in. Dus Joost stort zich op de planken en krijgt alle bouten eruit.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Dan eindelijk, na drie weken voor anker te hebben gelegen, is het 10 januari. De deelnemers van de ARC Rally en Viking Explorers zijn vertrokken en hebben lege plekken achtergelaten in de haven van Las Palmas. Vanaf vandaag zouden we een plekje moeten kunnen krijgen in de haven. Dat is handig, aangezien we dan kunnen klussen zonder na te hoeven denken over ons stroomverbruik. De accu’s kunnen sowieso wel een boost gebruiken, want de afgelopen dagen was het bewolkt. En ook onze drinkwatertanks zijn zo goed als leeg. We gaan richting receptie en moeten daar lang wachten voor we aan de beurt zijn. Ze hanteren bij de haven namelijk een afsprakensysteem, waarschijnlijk sinds corona. Je kan online een afspraak inplannen als je iets wil vragen of regelen. Iedereen met afspraak wordt eerst geholpen en als er tijd over is, mogen de mensen zonder afspraak binnenkomen. Aangezien alle afspraken voor vandaag al volgeboekt stonden, zijn wij op goed geluk naar de receptie gegaan. Na een uur wachten zijn we aan de beurt. Joost gaat naar binnen en ik blijf buiten wachten. Er komt een jongen uit de rij naar me toe gelopen: “We’re waiting for four days already to get a spot in the marina. What about you?” Ik begin te lachen. “We’re anchored here for three weeks and hopefully we’ll get a berth today.” De mond van de jongen valt langzaam open. “Oh men…”

Ondertussen hoor ik Joost binnen verontwaardigd zijn stem verheffen. Ik glip toch maar naar binnen en kijk Joost vragend aan. De man aan de andere kant van de balie is in gesprek met zijn collega’s. “Ja”, zegt Joost, “ze willen ons onderaan de wachtlijst zetten voor een plek!” “No way!”, roep ik uit. Toen we voor de Kerstdagen aankwamen wilden ze ons niet meer op de wachtlijst zetten. Die zou zo lang zijn, dat ze er maar mee waren opgehouden nieuwe boten toe te voegen. Gewoon wachten tot 10 januari was het devies en dan zou er vanzelf een plek vrij komen. Zo gezegd, zo gedaan dachten wij. Maar nee hoor, de haven was doodleuk een nieuwe wachtlijst begonnen ergens begin januari. Zonder ons daarover te informeren of ons erop te zetten. Uiteindelijk loopt de man vanachter de balie weg. We kijken elkaar aan. “Negeert hij ons nou?”, vraagt Joost zich hardop af. Eén van de collega’s ziet onze vragende blikken en haast zich te zeggen dat zijn collega naar de baas gaat om te vragen of er toch iets geregeld kan worden. “Dit is toch te gek voor woorden…”, fluistert Joost, “een volwassen man die zijn baas voor zoiets simpels moet raadplegen.” De man komt terug met goed nieuws: we krijgen een plekje.

De volgende dag gaan we meteen aan de slag: de planken die nog vast zitten met kit moeten er nu echt af. De multitool, decoupeerzaag, Japanse zaag, gewone handzaag en plamuurmes, alles wordt uit de kast getrokken om de boel er zo netjes mogelijk af te krijgen. Na twee dagen lawaai maken in de haven heeft Joost de rugleuningen er eindelijk helemaal af. Wat erachter de planken vandaan komt is alleen wel een iets erger aanzicht dan we hadden gedacht. Die vieze foto’s van slechte gebitten op sigarettenpakjes zijn er niets bij: onze kuiprand is een bruin vergiet. Geen prettig aanzicht. Ik zoek een ander klusje binnen achter de naaimachine om mijn gedachten te verzetten. Als we ’s avonds in bed liggen, merk ik dat ook Joost zijn eindeloze positiviteit een flinke deuk gekregen heeft. We weten even niet zo goed hoe we verder moeten. Julian van de Bluefin had aangeboden te komen helpen bij het lassen van een paar gaten, maar schrikt duidelijk ook van het aantal gaten als hij komt kijken. Hij ziet het niet zitten daar in de haven aan te gaan beginnen. We bellen Edgar en Else, die inmiddels doorgevaren zijn naar het meest onbekende Canarische Eiland, El Hierro. We krijgen het advies om nog eens bij een paar andere kennissen van hen navraag te doen die nog wel in Las Palmas liggen. Die blijken begin februari op de kant te gaan in Tenerife voor wat onderhoud. Robin heeft jaren op een scheepswerf gewerkt en komt kijken. “Kom anders vanavond even een biertje drinken.” Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Wat afleiding is wel welkom.

We zitten nog maar net als Robin ons meteen een voorstel doet: “Luister, ik ga niet zelf aan jullie boot lassen. Daar heb ik de tijd niet voor. Maar ik wil wel meekijken en adviseren als jullie tegelijk met me de kant op gaan daar en een lasser vinden die jullie wil helpen.” De andere optie die we hebben is het slechte staal zoveel mogelijk weg te halen, alles te behandelen en de gaten vervolgens met glasvezel en epoxy dicht te zetten. Deze laatste optie kunnen we zelf uitvoeren, maar het is geen oplossing voor de langere termijn. Het voorstel van Robin gaat ons een stuk meer geld en tijd kosten, maar is wél voor de langere termijn de beste optie. Offertes opvragen dus en nadenken over hoe we het gaan oplossen. We moeten in ieder geval rigoureuzer met de kuip aan de slag dan we hadden gehoopt.