Puzzelen

Na twee fantastische zeildagen waren onze excuses op. Tot nu toe kwamen we er nog mee weg: “Het waait wel erg hard”, “de wind is te wisselend”, “de golven zijn te rommelig” of “de stroming te sterk”. Maar op de route langs de zuidkant van Bretagne kon het niet beter: Zon, 15 knopen noordwestenwind schuin van achter, de hele dag één koers en een rustige zee.

Voor vertrek kregen we vaak de vraag: “Maar hoe werkt dat dan op lange oversteken, moet je dan de hele tijd om de beurt sturen?”. Gelukkig is het antwoord negatief. In de praktijk sturen we eigenlijk maar een klein deel van de tijd zelf. Het grootste deel kunnen we gebruik maken van één van de twee stuurautomaten: een elektrische en een mechanische. De elektrische stuurautomaat zat al in de boot toen we haar kochten. Met één druk op de knop behoudt de boot haar koers. Het systeem bestaat uit een hydraulische cilinder die verbonden is met de roerkoning. Deze cilinder wordt aangestuurd door een stuurcomputer. De stroom komt van de accu’s en die worden weer gevoed door de zonnepanelen. Kortom: veel kwetsbare elementen die allemaal kapot kunnen. De dertig jaar oude cilinder lekt een klein beetje olie en met onze vorige accu’s hadden we regelmatig te weinig vermogen om de boot te kunnen sturen. Daarom hebben we vlak na aankoop ook een “windvaan” gekocht. Deze hangt achterop en houdt de boot op koers op basis van wind en waterkracht. Alleen het instellen is ingewikkelder. De boot moet namelijk perfect in balans zijn, en daar is wat handigheid voor nodig.

“Lukt het al?”, roept Marrit vanuit de kajuit. We zijn op weg van Île de Groix naar Quiberon. Ik ben inmiddels al een uur in de weer met allerlei lijnen die de boot op koers moeten houden. De windvaan moet de juiste hoek ten opzichte van de wind maken, de stuurlijnen op de juiste spanning met het stuurwiel verbonden worden en uiteraard moeten de zeilen goed getrimd staan. “Bijna denk ik”, antwoord ik. Lange stukken gaat het goed, maar af en toe loopt de boot volledig uit koers en moet ik ingrijpen. “Misschien het grootzeil nóg wat losser,” zegt Marrit. Dit blijkt de gouden tip. Eindelijk is het tijd voor extra zonnebrandcrème en een boek. Alleen moeten we niet vergeten om af en toe ook om ons heen te kijken…

We zijn op weg om wat van de wereld te zien. Nieuwe culturen ontdekken en andere natuur bewonderen. Als we de boot op een rustige plek voor anker hebben liggen, pakken we de bijboot en gaan naar de kant voor een mooie wandeling of fietstocht op de vouwfietsen. Daarnaast heb ik nog een speciale reden om rond te reizen met een zeilboot: Windsurfen op verschillende plekken met wind én hoge golven, een combinatie die in Nederland niet zo vaak voor komt. Daarnaast wil ik ook een beter leren golfsurfen. Ook dat kan beter aan de randen van de oceaan dan aan de Noordzee.

Tot nu toe blijkt het alleen nog niet eenvoudig om op goede surfspots te komen. Voor een goede nachtrust leggen we de boot namelijk juist zoveel mogelijk uit de wind én uit de golven. Deze combinatie zorgt voor een uitdagende reisplanning waarbij de geografische ligging, waterdiepte en getij, windrichting en -kracht en swellhoogte en -richting de puzzelstukjes vormen. Ideale plekken zijn schiereilanden, omsloten baaien of riviermondingen. Daar kan de boot rustig liggen én kan er aan de buitenkant gesurft worden. Dat gaat dan als volgt: Boot voor anker, bijboot te water, surfspullen en fietsen uit de boot en in de bijboot, naar de kant, bijboot vast, spullen eruit, op de fiets met het surfboard onder de arm naar de surfspot en dan maar hopen dat de voorspellingen uitkomen. We gebruiken de nodige apps, pilots en surfguides om de juiste combinatie op het juiste moment te timen.

• 

• 

• 

“Ik ga toch niet nóg een keer van de boot afspringen?”, zeg ik licht geïrriteerd. De vijfde poging voor een goede surfsessie lijkt weer een matige te worden. Er staat een stevige wind en de boot ligt mooi beschut, tussen 4500 andere boten, in de haven van La Rochelle. Helaas komen de golven op het strand naast de haven niet door, en zijn andere spots in de buurt moeilijk met het OV te bereiken. Eerdere pogingen vielen ook wat tegen. Bij Camaret sur Mer en Quiberon waren de golven nét te laag om echt lekker te golfsurfen. Op Île d’Yeu kwamen zowel de wind als golven niet door. “Gewoon nog één keer voor de film”, zegt Marrit. We hebben besloten er maar wat van te maken. Marrit test de camera en ik de nieuwe surfzeilen. Zo hebben we beiden toch een vermakelijke ochtend.

• 

• 

• 

Na La Rochelle vertrekken we naar Île de Ré om weer bot te vangen: geen golven om te surfen maar wel golven op de ankerplek. Het eiland is gelukkig wel mooi. We zoeken beschutting op rivier La Charente. De zeiltocht ernaartoe is weer prachtig met veel zon en wind. Echt beschutting vinden we alleen niet. Het is springtij en de rivier stroomt gigantisch hard. Het water kolkt met vier knopen rondom de boot als we vastliggen aan een meerboei. Een rustige nacht kunnen we dus wel vergeten. De volgende dag ontvluchten we de wildwaterbaan en bezoeken Rochefort met haar rijke maritieme geschiedenis.

Dan is het tijd om de oversteek naar Spanje concreet te maken. Dit keer vallen de puzzelstukjes precies in elkaar: Met de ebstroom mee gaan we de rivier af, nemen een pauze bij Île d’Aix en dan weer met hoog water, over de drempel, bij de haven van St. Denis d’Oleron naar binnen. De volgende ochtend kan er dan precies gegolfsurft worden met hoog water, mooie golven en windstilte. De rest van de dag gebruiken we om de boot klaar te maken voor de oversteek. ’s Avonds gaat het waaien en is het weer vloed. We kunnen dan precies de drempel weer over, de ondergaande zon tegemoet, op naar Spanje!

• 

•