Een marathon

Nadat het teakdek verwijderd en gestraald is, begint de marathon voor ons pas echt: grondverf aanbrengen, plamuren, schuren, schilderen, antislipverf aanbrengen en vervolgens al het dekbeslag terugplaatsen. Gelukkig komt Alma op bezoek. Een mooie gelegenheid om, voordat we hieraan beginnen, eindelijk eens uitgebreid de toerist uit te hangen. En, ze offert meer dan de helft van haar tas op om spullen voor ons mee te nemen.

Geschreven door Alma:

Smokkelwaar

“Señorita…?” …. “Señora!” Na de eerste lokroep van de security guard loop ik nog stoïcijns door, maar bij de tweede aanhef word ik, in de aankomsthal van luchthaven Ezeiza, Buenos Aires, toch echt staande gehouden. Of ik even mijn tas wil openen, want er schijnt iets raars in te zitten. De CT scan laat een onverklaarbaar grote zwarte vlek zien, en hoewel ik de rugtas alweer op m’n schouder had, moet ik terugkomen voor een explicacion. Geen probleem, denk ik, lief lachen en gewoon je beste (gebrekkige) Spaans inzetten.

Op Schiphol had ik immers al twee beveiligers uitleg gegeven dat ik vrienden op ging zoeken die met hun zeilboot de wereld over varen en dat ik een bootonderdeel voor ze meeneem. Wat het precies was en of ik er iemand mee kon verwonden? Iets voor de motor, ja, van zo’n zes kilo en nee, ik was niet van plan er iets mee te doen anders dan het gewoon af te leveren. En ja, het zit toevallig gewikkeld in nieuw beddengoed voor Awa. 

In Buenos Aires wordt toch de baas van de beste beveiliger erbij gehaald. Maar, nadat ik met een bedenkelijke Marktplaats-advertentie (ik vond het al een beetje vreemd dat Joost die mij toestuurde) aantoon dat de waarde van het onderdeel slechts twintig euro zou zijn, mag ik gaan. Op naar Awa! 

Medialunas, mate en Messi

“Marrit?!” En ja hoor, daar piepen de blonde haren van Marrit boven de kajuit uit. Dan sta je ineens aan de andere kant van de wereld, door de taxi afgezet, bij een werkplaats in een jachthaven en zie je elkaar alsof het de dag van gisteren is. Bij aankomst word ik vriendelijk door de werklui op de werf gewezen naar de velero Holandesa. Marrit en ik krijgen zowaar direct medialunas aangeboden, de lokale snoeperij in de vorm van een half maantje. Niet nodig om zelf te bakken, want hier kost het werkelijk nog geen stuiver.

Omdat Awa niet aan een drijvende steiger ligt, kijken de werklui en de broodjesbakker lachend toe hoe ik vanaf de lage kade de boot opklim via een touw bij de boeg. De Rio de la Plata is niet bepaald azuurblauw, dus echt zin om in dat bruine water te vallen heb ik niet. Gelukkig gaan de op- en afdalingen via de zelfgemaakte touwladder prima. In de kajuit maakt Marrit een lekker een ontbijtje, kletsen we bij en overhandig ik Hollands levenswaar. In de haven verwonder ik me over de mooie planten en bloemen en het vele groen. Daarnaast is Awa stralend wit, nu het teak eraf is gehaald. Wat een verschil! Ik hoor de verhalen van Marrit over de belevenis in de haven met Awa, terwijl Joost in Europa was, en nog steeds is. Petje af en ik stel me zo voor dat Marrit blij zal zijn als Joost weer terug is. 

Na een dagje op de boot in de haven gaan Marrit en ik op pad. Eerst geld halen. Ik vul een halve rugzak met flappen. Als je mazzel hebt, krijg je briefjes van tweeduizend peso’s, maar het overgrote deel is een dikke stapel briefjes van duizend peso’s (omgerekend één-euro-vijfentwintig). Wat een beleving. Dan is het tijd om de stad te ontdekken. We hebben een appartementje gehuurd voor een kleine week in de wijk Palermo, waar Joost bij aankomst ook terecht kan. Plannen? Eerst even een marathon lopen, daarvoor en daarna vooral lekker eten, tango bekijken, cultuur snuiven, zonnestralen vangen en architectuur bewonderen. 

Vrij snel al valt het me op dat veel mensen in de stad met een beker en een soort metalen rietje rondlopen. Het rietje schijnt een bombilla te heten. En wat ze drinken? Mate, een thee gemaakt van de Paraguaanse hulst die in Zuid-Amerika groeit en heel gezond schijnt te zijn. In het openbaar drinken van deze mate lijkt de normaalste zaak van de wereld en haast ook een soort gezelschapssport, waar verliefde stelletjes hun rietje delen in de bus en zwijmelend over hun mate-beker hangen. Over de bus gesproken, dat is ook een avontuur op zich in Buenos Aires. In deze wereldstad zijn er ontelbaar veel stadsbussen, waarmee je, voor een ritje van nog geen tien cent, in een moordend tempo de halve stad kan doorkruisen. 

De avond voor de marathon bezoeken we het MALBA museum als onderdeel van Museumnacht. We dachten dat we wat vroeg waren, maar er blijkt al een enorme rij te staan. We sluiten aan en ook achter ons groeit de rij rap. Gelukkig kunnen we snel naar binnen en bewonderen we de XL-huevos (Joost en Marrit, ik hoop dat jullie nog steeds af en toe eitje-tik doen) en een Frida Kahlo expositie. Binnen no-time is het bomvol in het museum en na een mooi rondje besluiten we vroeg de mand in te duiken.

Het blijft soms lastig uit te leggen hoe leuk het is om een marathon te lopen. Vaak kijken mensen je aan met de gedachte: hardlopers zijn doodlopers, are you for real? Fair point, maar zijn we niet gewoon gemaakt om te rennen, of om te zeilen? In ieder geval, dat ik mijn bezoek aan Joost en Marrit kon combineren met het lopen van een marathon in een waanzinnige stad, vind ik fantastisch. 

Vlak voor de start wordt er ineens een meterslange Argentijnse vlag door alle renners in de startvakken vastgehouden, waaronder het volkslied wordt gezongen! Zo trots als ze hier zijn op hun nationale held Messi (werkelijk overal kom je foto’s en afbeeldingen van hem tegen), zo veel zie je ook de mooie vlag met gele zon in het midden wapperen. 

Ondanks dat ik hoofdzakelijk rennende mensen voor me zie, geniet ik ook van de stad. Marrit wacht me op bij km 33 (dank voor de moral support!) en met een glimlach neem ik na ruim 3,5 uur de medaille in de vorm van, jawel, een matébeker in ontvangst. Het toeval wil dat ik me met deze tijd ook heb weten te kwalificeren voor de marathon van Boston! Dubbel feest dus. ’s Middags gaan Marrit en ik opnieuw aan de wandel. Wel in een iets lager tempo: we slenteren over de antiekmarkt en ontdekken de rest van de wijk San Telmo.

Toerist in Buenos Aires

De volgende dag komt Joost aan en in de daaropvolgende dagen bezoeken we onder andere Recoleta, het graf van Evita, Puerto Madero (doet aan de Docklands in London denken), Palermo, Plaza de Mayo, tango op Plaza Dorrego en de kleurrijke wijk Boca. De sinaasappels zijn enorm, de Argentijnen heel vriendelijk en de cervezas smaken goed in de voorjaarszon. We gaan, op aanraden van Marrit haar baas, uiteten bij een heerlijk vegetarisch restaurant met een prachtige binnentuin en fijne muziek. Op de laatste dag samen doen we een street art walking tour. Tijdens deze tour maakt Joost mooie kiekjes, leren we meer over de huidige politieke situatie in Argentinië en na afloop sluiten we luchtig af met een ijsco. 

Aan het eind van de laatste dag samen zwaai ik Joost en Marrit uit als ze op hun vouwfietjes stappen richting de metro en boot. Afscheid! De volgende ochtend vertrekt Marrit naar een vriendin in Chili en ik naar Iguazu om de watervallen te bewonderen, waarna ik weer naar huis keer. Dat ik op de luchthaven bij vertrek wéér apart word genomen door de beveiligers, is dit keer vanwege de medaille: een lach en het tonen van een klein stukje eremetaal is gelukkig voldoende om vrolijk door te mogen lopen. 

Lieve Joost en Marrit, ik wens jullie heel veel succes met de laatste klussen op de boot en gun jullie de wereld. Ik hoop dat jullie veilig en wel Patagonië bereiken en bewonder jullie avontuur. Heel veel dank voor de mooie week samen in BA! En ja, ik ben stiekem ook best benieuwd hoe het spruitstuk in de motor is gemonteerd. Moedig voorwaarts!