Terug de bewoonde wereld in

Nerveus maken we de lange lijnen los waarmee we de boot in de hoek van de caleta hebben vastgemaakt. Het is nog stikdonker. Dicht onder de hoge bomen op de oever van de caleta merk ik nog niet of de wind al minder is geworden, maar daar gaan we snel genoeg achter komen.

Vandaag laten we voor één dag de beschutting van de kanalen achter ons om een stuk buitenom, op open oceaan, te varen. De verwachting is dat de wind in de loop van de dag afneemt van stormkracht tot bijna windstil, en krimpt van noordwest naar zuidwest. Te vroeg vertrekken betekent dus dat we harde wind tegen krijgen. Als we te laat zijn, moeten we op de motor over een zee varen waar de golven nog hoog zijn en worden we met schip en al flink door elkaar geschud.

Golfo de Penas

“Is de Rantje ook al vertrokken?” Onze Duitse vrienden liggen in een caleta verderop en zouden vandaag ook vertrekken. We speuren de horizon af op zoek naar hun toplicht, maar het enige dat we zien is het schijnsel van de vuurtoren San Pedro. We voelen de deining en de wind die aan de zeilen sleurt, maar pas als het licht wordt zien we echt waar we mee te maken hebben. De golven zijn hoog, zo’n vier tot vijf meter, met dikwijls rollende schuimkoppen er bovenop. Tussen de buien door verlicht de zon de ruige groene bergen van Patagonië. Het kleurenspel is prachtig en ook de regenbogen dragen daaraan bij. De wind waait nog steeds met zo’n 25 tot 30 knopen, windkracht zeven. In de buien komen daar nog eens tien knopen bij. Het is koud, verlaten, we gaan hard en het gaat ruig. Dikwijls spoelt een flinke golf over het dek. Ik weet niet zo goed of ik mag genieten van de kick of dat ik me zorgen moet gaan maken. In ieder geval laat de zuidelijke Grote Oceaan haar ware gezicht zien.

Tegen de avond zijn we Golfo de Penas overgestoken en ronden we Cabo Raper. De lage zon zet de bergen in een groengoud licht. De wind is inmiddels gaan liggen, en de hoge golven weerkaatsen tegen de steile kliffen. Zo’n onrustige zee hebben we nog nooit meegemaakt! We willen er dan ook zo snel mogelijk af en zoeken beschutting in de eerstvolgende caleta: Suarez. Dat we hier in het donker aankomen en we weer een paar dagen moeten wachten op goed weer kan ons op dat moment weinig schelen. Golfo de Pain in the Ass doet zijn naam eer aan.

Op adem komen

Met behulp van de felle zaklamp en vertrouwend op de dieptemeter en elektronische kaart manoeuvreren we de boot naar het midden van de perfect gevormde natuurlijke haven. Gelukkig zijn er geen andere boten en we hebben dus alle ruimte. Het anker gaat overboord en ik roei nog twee lange lijnen uit die ik op de kant aan een paar flinke bomen vastknoop. Omdat we Rantje ook via de marifoon niet te pakken krijgen sturen we ze nog een mailtje: Geen idee waar jullie zijn, maar weet dat we hier liggen en kom vooral langszij, ook al is het middenin de nacht.

De volgende ochtend is het een extra leuke verassing om te zien waar we uitgekomen zijn. Drie nieuwsgierige zeeleeuwen zwemmen een rondje rond de boot, waarschijnlijk azend op een ontbijtje. We maken een heuse strandwandeling, vullen water met behulp van de slangen die in de waterval liggen en kruipen weer knus in de kajuit als het begint te regenen.

Marina Rantje

Dan is het tijd voor deel twee op open zee. De wind komt gunstig genoeg uit het zuiden, wat hier niet vaak voorkomt. Maar, is ook weer hard. Vol goede moed laten we de beschutting van het fjord achter ons. Zodra de windmeter weer windkracht acht aangeeft, en we met negen knopen een golf afstuiven, halen we snel het grootzeil helemaal weg. Met kleine voorzeiltjes laten we de hoge golven onder ons door rollen. Het liefst zouden we ook de nacht op zee doorbrengen om een flinke sprong noord te maken. Maar de verleiding van de beschutte binnenwateren van Patagonië zijn onder deze omstandigheden te groot. En daar komt de teruggekaatste uitnodiging van Rantje dan nog bij: Ze hadden onze mail niet gezien, waren later vertrokken, zijn ons voorbijgevaren en liggen nu in Caleta Jacqueline op ons te wachten.

In de avondschemer gaan we dus stuurboord uit Bahia Anna Pink binnen. ’s Nachts varen we door de kanalen verder landinwaarts en knopen de volgende ochtend vast aan “Marina Rantje”. We mogen bij ze douchen, de wifi staat aan en Miri heeft heerlijke pizza’s gebakken. In de warme kajuit proosten we onder het genot van een Chileense Malbec op het behalen van deze spannende mijlpaal. Rozig als we zijn kunnen we, voor de gezelligheid helaas te vroeg, onze ogen niet meer openhouden.

Bewoonde wereld

De Golfo de Penas vormt een natuurlijke barrière tussen het uitgestorven aan de ene, en het afgelegen deel van Patagonië aan de andere kant. Er is in het afgelegen deel duidelijk meer scheepvaart. Met name de vele zalmkwekerijen zijn hiervoor verantwoordelijk. Toch moeten we nog ruim een dag varen voor we, op een eiland, het eerste kleine dorpje tegenkomen: Puerto Aguirre. Nadat we het anker hebben laten vallen in een baai naast een perfect verzorgd park, hoor ik ineens een flink kabaal. Wrrrrooeeemmmmhhhh… Het duurt een split second voor ik het kan plaatsen, maar dan besef ik grinnikend: O ja, zo klonk een auto op een klinkerweg.

Het kan aan het regenachtige grijze weer liggen, maar Puerto Aguirre maakt een beetje een troosteloze indruk. Er zijn amper winkels, de mensen lijken wat stug en ook de bar of het restaurant waar we zo lang naar uitgekeken hebben, is hier niet te vinden. In het park naast de ankerplek staat gelukkig een hutje met barbecue-plaats, waardoor we dat laatste snel vergeten.

Fries-Chileens bezoek

Omdat we op de drempel staan van het goede seizoen in de Grote Oceaan, krijgen we een beetje haast. We willen namelijk nog dit seizoen de oversteek maken naar Nieuw-Zeeland. Daarom varen we nog een nacht door, direct naar het eiland Chiloë. De volgende ochtend vroeg zie ik de zon opkomen achter de Cordillera. De zon zet de met sneeuw bedekte toppen in een goud licht. Het is sinds lange tijd weer eens echt helder weer. De hoge pieken van drie vulkanen zijn duidelijk zichtbaar.

Het blijkt de eerste dag van een week met prachtig nazomerweer. Het is uniek warm en droog voor de tijd van het jaar. En dat komt goed uit. Want Ingrid, goede vriendin van Marrit die al een aantal jaar in Chili woont, vaart een paar dagen met ons mee. Het landschap van dit populaire vakantie-eiland is totaal anders dan de Patagonische kanalen die we achter ons hebben gelaten. We zien vele schattige oude dorpjes met mooie houten kerken. Het heuvelachtige landschap is gecultiveerd. En we moeten weer rekening houden met een gigantisch tij-verschil en de bijbehorende stroming.

Warm weerzien

Te snel vliegt de tijd en het mooie weer voorbij. De tropen lonken. Maar voor we daar naartoe kunnen hebben we nog wel één pitstop nodig. Die maken we in de stad Puerto Montt. Warm worden we ontvangen door onze vrienden Stef en Manon van de Long John Silver. En ook Camilla, Jurriaan en kleine Christopher van de Songster zien we al snel weer. Het voelt alsof we een finishstreep zijn gepasseerd. Sinds ons latere vertrek uit Buenos Aires proberen we ze namelijk bij te benen. Helaas is dat dankzij de klapgijp die we voor de Argentijnse kust hadden niet meer gelukt. Maar veel tijd voor ontspanning en bijpraten is er niet. Met z’n allen werken we de klok rond om de boten weer hersteld, afgetopt en bevoorraad te krijgen.

Afgelopen 3000 mijl (ca. 5500 km) heeft Awa ons vrijwel zonder noemenswaardige mankementen langs de ruige en afgelegen kusten rondom Zuid Amerika gebracht. Helaas moesten we het hierbij wel doen met maar ongeveer een halve kilowattuur per dag. De accu’s die we in Uruguay nieuw hadden gekocht, hebben het namelijk alweer begeven. Doordat de koelkast vanwege de kou niet veel stroom kostte, en we veel hebben moeten motoren, kwamen we hiermee een soort van uit. Het is nu, in nog geen drie jaar tijd, de derde keer dat we de accu’s moeten vervangen. Daarom besluiten we het dit keer rigoureus aan te pakken. De gel-accu’s gaan eruit, en daarvoor in de plaats installeer ik lithium-accu’s. De capaciteit gaat van 300 naar 400 Ah. De startaccu krijgt een nieuwe plek, de manier waarop de accu’s van elkaar gescheiden zijn pas ik aan en er komen nieuwe laders om lithium te kunnen laden. Daarnaast installeer ik een computertje dat het hele systeem monitort. Het gaat ons niet nog eens gebeuren dat we niet weten hoe het komt dat de accu’s zo snel kapotgaan!

Reddende engel

Terwijl het dek en de kuip zich langzaam vullen met eten voor een half jaar, diesel voor 900 mijl en water voor twee maanden, trek ik benedendeks alle kasten leeg en elektradraden los om de boel te verbouwen. De chaos is compleet, het bestellen en zoeken naar de juiste onderdelen stressvol. De hele stad reizen we af voor de meest eenvoudige elektronische componenten. Als ik bij de zoveelste elektrawinkel bot vang, staat ineens onze reddende engel naast me bij de toonbank. Hij vangt iets van het gesprek op wat ik in gebrekkig Spaans met de kassière voer en schiet me aan. Nadat ik heb uitgelegd wat we aan het doen zijn, en wat we nodig hebben, gebaart hij mee te komen naar z’n auto. Rovin blijkt scheepselektronicus en neemt ons eerst mee naar zijn huis. Zijn hele berging ligt vol met de juiste onderdelen. Voor hetgeen hij niet heeft neemt hij ons weer in z’n auto mee de stad in. En ook een aantal dagen later, als blijkt dat we niet eens de juiste elektrakabels kunnen krijgen in de stad, rijdt hij voor en houdt een kofferbak verkoop.

Drie weken later zit alles op zijn plek en knipperen allerlei nieuwe lampjes ons tegemoet. In de weersverwachting zit een stevige zuidenwind. Tijd dus om de trossen weer los te gooien en het vaste land van Chili en de kou achter ons te laten. Op naar de tropen!